Die langste reis begin met die eerste tree... so sê hulle...

~Foto vanaf Wikipedia~ 

Daar is soveel bestemmings en ontdekkingstogte om van te kies vir 'n reistog dat dit geweldige beplanning vereis om te besluit waarheen jy wil gaan.

Maar vandag wil ek nie praat oor 'n reistog na Namibië of Switserland of na die bosveld nie - die reistog waaroor ek wil gesels is dié van die ontdekking van jouself - hoeveel van ons weet presies wie of wat ons is? Of wáár ons in ons lewens is? Ken ons onsself en is ons lief vir onsself?

~Foto vanaf Wikipedia~ 

Soos hulle sê, "die langste reis begin met die eerste tree...". En om net daardie eerste tree te neem is die belangrikste besluit wat sal lei na die skepping vou jouself, 'n skepping van die self wat sal lei tot wie en wat jy is.

Soveel mense verlang dat jy jouself op 'n sekere manier moet gedra sodat hulle goed kan voel oor hulself. Hulle veroordeel jou vir jou selfsugtigheid. "Hoe durf jy so selfsugtig wees as om te doen wat jou laat goed voel? Jy moet doen wat ons laat goed voel!"

Jy is van jongs af al oortuig dat jy nie slim genoeg is om te weet nie en dat iemand anders jou besluite moet neem... Jy kon nie in hierdie kultuur en tye leef sonder om massiewe inligting daaraan verwant to ontvang nie, net soos mense reageer op wat jy doen en sê.

Dit maak nie eintlik saak watse geloof enigiemand volg nie. As hulle leefwyse vir hulle werk (en daar is baie verskillende benaderings wat baie goed werk) dan hoekom nie hulle toelaat om te glo wat hulle wil glo nie en te wees wat hulle wil wees nie? Alles werk soos dit is en moet. Daar is gelowe waarmee jy niks te doen sal wil hê nie wat perfek werk vir dié wat daarmee betrokke is. En derhalwe is dit dan 'n goeie ding. Elke geloof op die aarde het die potensiaal om te floreer (en daar is sovele meer as waarvan ons bewus is), maar wanneer jy dink jy moet bewys dat jóu geloof die enigste een is wat reg is—en jy gebruik jou veroordeling om daarteen te veg—dan skei jou veroordeling jou van jou verbinding met jou eie geloof.

~Foto vanaf êrens op die internet~ 

Die wêreld neig na uitdruklike gelykvormigheid of eenvormigheid, wat enorme ergernis en droefheid vir die mensdom veroorsaak. Dit is die kern van alle geloofsstrydslagte en geloofsstrydslagte is die kern van al ons strydsslae. Met ander woorde, al die oorloë en globale irritasie wat ons met mekaar voer gaan oor ons vasbeslotenheid om gelykheid en eentonigheid te bewerkstellig. Ons demokrasie hou vol dit is die enigste regering wat reg is en elke geloof (interessant genoeg) hou vol dat dit die enigste een is wat werk.

Dit maak nie saak wat enigiemand anders doen nie - wat jou karakter is en waar jy jou bevind in hierdie lewe sal bepaal wat jy is en wat JY doen - Jy kan vrylik kies om nuwe paaie van vreugde te ontdek. In vreugde sal jy groei; en in jou wasdom sal jy bytel tot Alles-Wat-Is. (Ewenwel is jy ook vry om gebondenheid of pyn te kies... maar enige iets wat enigeen kies is omdat hulle glo dat dit hulle beter sal laat voel.)

Niemand kan keer waarheen jy jou gedagtes lei nie. Daar is geen einde aan die vreugdevolle reise wat jy kan ondervind nie. Op die paadjie na jou geluk sal jy alles wat jy wil doen, wees of verlang, ontvang.

(Deur ander hul eie reistog toe te laat, laat jy joune toe.)

.

Winter-vreugde in my hart

Winter is baie spesiaal vir my – ek’s altyd vreeslik bekommerd oor hoe die voëltjies dit gaan deur maak, met die gevolg dat ek elke winter bakke en bakke kos uitsit vir almal en die kraaie in ons omgewig is altyd gou om te snap wat aangaan met al die rond gemalery van voëllewe in die tuin.

Met hierdie “winterskets” van my het ek Liz gevra om ‘my gedagtes’ in vers vas te vang en ek is in ekstase oor hoe raak sy dit gevat het!

’n Oomblik vir Altyd

Blaarloos teen die helderblou
skryf kaal takke bewend’ winterwoorde
my oë volg ’n kraai
wat deur dié ylblou hemel draai
en in die lou son sy sit kom kry
sy vere pikswart teen die grou
van Afrika se winterkou’
ek’s stom
my woorde stol:
selfs dié seisoen van ys en wit
het met vreugde in my hart kom sit
- Elizabeth Kendall©

.

Saadjies van dankbaarheid

Gister was die koudste dag wat ons nog hierdie winter hier in Gauteng beleef het - 11°C met 'n ysige wind wat murg en been deurdring het. Gauteng het die wonderlikste, gematigste weer in ons land, maar as Moeder Natuur in die Kaap 'n tantrum gooi, ly ons hier daaronder!

Maar die koue weer bring dankbaarheid vir dít wat ek het - 'n warm huis om in weg te kruip, 'n warm koppie tee om te geniet saam met 'n goeie boek en 'n kniekombersie om die bene warm te hou.

.

Leë hande, vol hart

Al die goed wat ons opgaar. Jy weet waarvan ek praat. Kaste en kaste en stoorkamers vol goed.

Dis nou al 'n jaar of twee wat ek en my man daaraan dink om "af te tree". Nie in aftree soos om aftree-oord toe te gaan nie, of om die laaste paar jare (30 of so!) op die stoep te sit en tee drink nie, maar "aftree" van die besigheid, "aftree" van die plot, dit te verkoop, en 'n nuwe rigting in te slaan.

Ons is nou in die "derde" fase van ons lewe. Ek beskou die eerste fase as skoolgaan, die tweede fase 'n mens se "werkende" lewe en die derde fase wanneer mens kan terug sit, jou lewe in oënskou neem en besluit wat dit is wat jy regtig wil doen met die res van jou jare wat oor is.

Vir amper veertig jaar bly ons nou al hier op ons stukkie Afrika-hemel, 'n 10ha plot, na aan die natuur, waarvandaan ons ons besigheid bedryf, na ons diere omsien, daaglikse stappies in die veld geniet met my kamera en my sketsboek en sommer maar net die lief en leed met almal om ons deel. Vir veertig jaar was die omgewing goed vir ons, het vir ons daaglikse brood en nog veel meer gesorg, gelukkige dae, gelukkige jare.

Maar nou het ek besluit dat ek wil trek! Ek wil na my dogter toe gaan, naby my kleinkinders wees, by die see. My man sê hy kan Die Oog oorweeg, in die bosveld, maar ek wil kinders toe. Ek sien SO baie ouers wat SO ver van hul kinders is; hulle is die hele land vol en ver oorsee versprei en dis nie reg nie. Prof. Bleloch se kinders is in Amerika, Lynda Smith se kinders is in Australië, Liz se een kind is in Kaapstad, my suster se dogter is in Australië, Dr. Levinson se kinders is ook almal in Amerika en toe sy vrou ’n paar maande oorlede is (diep in die tagtigs was die twee) het hy net ’n paar maande gehou voor hy ook verlede week weg is. En nog vele ander wat ek ken.

Maar een ding kan ek jou vertel - ek is nie die tipe mens wat op my kind se nek kan gaan lê nie, of versorg wil word deur my kind nie. Onafhanklikheid is vir my baie belangrik en ek het nog te veel dinge om te doen voor ek gaan lê en sê ek is gedaan.

Dis nou waar al die goed inkom. Gedurende al daai jare maak mens goed bymekaar. Baie goed. Nie net in die huis nie, maar in kaste, en in stoorkamers. Goed waaraan mens geheg is, goed wat jy nie sommer net kan weggooi nie. Of wil weggooi nie. Hoe op aarde kan mens so geheg raak aan aardse goed? Baie van dit sommer net onnodig, ekstra stoele, wasbakke, wasmasjiene wat nie meer werk nie, ou toilet deksels.

En hoe trek jy moet so baie "goed"? Net die gedagte van skoonmaak, oppak en trek is genoeg om my in my spore te laat vassteek. Maar die tyd het gekom om skoon te maak en met leë hande en 'n vol hart 'n nuwe rigting in te slaan. Die ding is nou net om die plot verkoop te kry – ek kan selfs net 'n paar belangrike goedjies oppak en waai en die hele kaboedel net so vir ’n auctioneer gee dit hy alles opveil. Ek wil die laaste jare saam met my kinders geniet, deel wees van hulle lewe, nuwe dinge beleef en baie herinneringe saam met my neem wanneer ek uiteindelik hierdie wêreld verlaat.

.

Is jy in 'n boks?

Is dit nie snaaks hoe mense mekaar in 'bokse' sit nie? Mens hoor byvoorbeeld gereeld ouers wat sê, "Jannie is die kreatiewe een" of "sy was nog altyd die stroom-op een" of "Sarie is die slim een in ons huis" of "Boet was nog nooit goed met somme maak nie". Een of twee of drie gebeurtenisse van dieselfde patroon en daar's jy, in jou boks! Met wat jy sê en doen elke dag krap jy gou vir jou 'n nissie in die wêreld uit.

En dis 'n goeie ding. Ons almal het 'n identiteit nodig. Solank mense net nie die boks se deksel toemaak en verwag dat jy vir altyd die kreatiewe een, of die stroom-op een of die slim een of die dom een moet bly nie. Solank hulle aanneem dat jy gaan groei en dat, eendag, jy uit die boks gaan klim.

Jare terug, in die 1970's en 80's het ons perde besit. Dit was my passie en ek het behoorlike perde geëet, gedroom en geslaap. Elke spaar oomblik was ek by my perd; gery, geoefen, hom afgeborsel, stalle skoon gemaak, saal en toom versorg, 'n ryskool begin, perde-skoue bygewoon en 'n uithaler dressuur-ryer geword (dressage) en selfs vir 'n paar jaar aan uithouritte (endurance) deel geneem - 'n mens doen 'n 30km rit met jou perd, rus vir 'n half-uur waarna jou perd se pols en hartklop nagegaan word, doen nog 'n 30km, rus vir 20 minute en weer word die perd getoets en dan 'n finale rit van 20km waarna die wenners met die kortste tyd aangewys word. Ek het dosyne sertifikate, rosette en bekers.

Een van my Uithourittrofees

Ek het 4uur in die oggende opgestaan om perde in die perde-treiler te laai om na kompetisies te gaan en hulle voor te berei vir die skou - maanhare wat gevleg moes word, stert wat geborsel en toegedraai moes word en hy moes geborsel word totdat hy soos 'n diamant geblink het. Yattendon (hy was my C-graad springperd) was 'n jong, warm-bloedige springperd wat al hierdie aandag en opwinding vreeslik geniet het maar tog altyd fluks, maar kalm, aan die kompetisies deelgeneem het.

Elke naweek het ons die pad gekies met die perde, veld toe, vir myle net geloop en gesels of wildweg deur die gras ge-galop en dan in die dam gaan swem om af te koel. By die huis is al die perde toegelaat om bietjie in die sandpit te rol om van al die sweet onslae te raak, geborsel, in die stalle gesit en gevoer. 'n Sagte gevroetel in my nek as afskeidsgroet deur Yattendon was altyd die hoogtepunt van die dag!

In 1987 het ons lewensstyl drasties verander toe ons 'n Supermark in Magaliesburg aangeskaf het - werksure van half sewe in die oggend tot 10uur in die aand, 7 dae 'n week, het min tyd vir die perde oorgelaat en en in 1988 het ons, baie hartseer, van al die perde afskeid geneem.

Yattendon en Little Mare met haar vulletjie

Maar ek dwaal af, terug na die boks. So ja, my boks in daardie jare was 'daai perde-vrou'. En alhoewel ek wel tussen-in geskilder het, tuin gemaak het en diere aangehou het, was my boks die perde-ding.

Onlangs loop ek iemand raak van 'daardie leeftyd' en die eerste ding wat sy my vra is, "Hoe gaan dit met die perde?" Op my antwoord dat ons l-a-n-k-a--l nie meer perde het nie, was haar geskokte reaksie, "Haai vrou, wat DOEN jy dan nou met jouself?! Sonder perde? Ek glo dit nie!" En maak nie saak wat ek haar vertel het omtrent wat aangaan in my (vol) lewe nie, het sy steeds geskok omtent die perde aangegaan.

Maar gou het ek haar reaksie verstaan - op my navraag omtrent hoe dit met almal gaan, was dit dieselfde ou storie van Henk wat te veel drink, te veel flankeer, alweer sy werk verloor het, haar haat vir haar skoonma en al die dinge waarna ek in daardie jare moes luister. Ek het omtrent al vergeet van al daai dinge, (haar nie in 'n boks geplaas nie) en gedink ek gaan 'n wonderlike storie van verandering hoor. Maar dit was nie so nie. So miskien dra daai boks tog gewig....

Vandag is my boks kunstenaar, natuurliefhebber, tuinier, hoenderliefhebber, Ouma, koffieliefhebber, besigheidsvrou, blogger en versamelaar van enige iets vanaf kristalle tot bokdrolletjies, maar wie weet wat dit môre gaan wees...

Wat is jou boks....?

.